Laatste berichtje uit Iran...

Na Yazd hebben we Shiraz en Esfahan bezocht. Twee parels van steden in de
hete, uitgestrekte woestijn. Wat geweldig dit alles te zien. In Shiraz
bezoeken we het graf van Hafez, de zeer geliefde poeet. Mensen benaderen
zijn graf met veel respect en in de prachtige tuinen eromheen worden zijn
gedichten gelezen. Hoe droog en hoe heet het hier ook is, de parken zien er
uit als groene paradijsjes met de mooiste bloemen, fonteintjes en hoge
bomen. Ook gaan we naar een van de wereldwonderen, Persepolis. De
overblijfselen van een paleisencomplex met hoge zuilen, mooie beelden en
hele verhalen uitgehakt in de muren. We permiteren ons dit keer de luxe van
een gids, wat het bezoekje nog interessanter maakt. Ongelooflijk hoe dit
alles gebouwd is...zo lang geleden.

In Esfahan bevalt het ons ook erg goed. We wandelen langs de rivier met de
prachtige oude bruggen. Onder een van de bruggen is een theehuisje, waar je
onder het genot van een een waterpijp en een pot thee naar de ondergaande zon kunt kijken.
Dan gaan de lichten op de bruggen aan en komt de volle maan op. Even
speciaal voor ons lijkt het dan wel. Ook brengen we heel wat uurtjes door op
het op een na grootste plein van de wereld, Iman Square. Daar staan de prachtigste
moskeeen en een paleis, allen versierd met de bekende blauwe mosaieken.
Tegen de avond verzamelen veel mensen zich daar op het gras rond de
fonteinen en wordt er weer uitgebreid gepicknickt. (Favoriete bezigheid van
de Iraniers. Zeker op vrijdag is er geen stukje gras veilig of er ligt wel
een kleedje of er staat een tentje. Hele families relaxen en verwennen
zichzelf en hongerige touristen met de lekkerste hapjes). Op het plein
worden we veel aangesproken door mensen die hun engels willen oefenen en ons
het hemd van het lijf vragen. Ook komen wij veel te weten over het leven in
Iran. Eigenlijk alle mensen die we spreken willen dat het strenge regime,
waar ze onder lijden, veranderd en het liefst snel. Grappen over de
president zijn niet mals en zo ook niet alle wiskeyvoorraadjes die in veel
iraanse huizen verstopt blijken! Erg grappig om te horen, al worden we
natuurlijk wel alleen aangesproken door mensen die Engels spreken en open
staan voor gesprekken met touristen.

Dan is het weer tijd om terug te gaan naar Teheran. Snel naar het Uzbeekse
consulaat met onze letter of invitation voor ons visum.......blijken ze 5 dagen dicht te
zijn! Balen dus! We ontvluchten het verkeersgeweld door naar de omliggende
koelere bergen te gaan. Wat een rust vinden we daar. Langs een snelstromend
riviertje met ijskoud smelwater op een persisch tapijtje theedrinken is best
vol te houden. Na 5 dagen hebben we dan eindelijk ons visum voor Uzbekistan.
Met deze stempel kunnen we naar het consulaat van Turkmenistan. Daar leveren
we de benodigde gegevens in en moeten we weer een weekje wachten. We
beginnen een beetje ongeduldig te worden. De fietskriebels beginnen
hardnekkig te worden. Dit keer wachten we in Kashan.

Kashan is een prettig stadje. Er zijn prachtige gerestaureerde huizen te
bezoeken die ons een idee geven van het leven in de welvarende tijd van het
Persische rijk. In een tot theehuis (ja, we drinken wat thee!) omgetoverd
badhuis raken we weer aan de praat met een stel vrienden. Ze nodigen ons uit
mee te gaan naar een dorpje in de bergen om de hitte te onvluchten....en te
picknicken natuurlijk. Graag. We hebben een superleuke tijd met deze mensen.
De meiden nemen het niet zo nauw met alle rare regeltjes en al gauw lopen we
met onze broeken tot de knieen opgetrokken (schokkend!) door het water te
rennen. Na een heerlijke picknick vertrekken we naar een ommuurde tuin van
de opa van een van de jongens. Zodra de deur dicht is gaan de hoofdoeken af
en komen de t-shirtjes tevoorschijn. Ook ik kan een shirtje lenen en voor ik
het weet loop ik door de tuin vol fruitbomen met de wind door mijn haren.
Onbeschrijflijk hoe dat voelt! We voelen ons zo welkom en ontspannen.
We brengen de nacht in de tuin door en de volgende dag worden we rondgeleid
door Kashan en omstreken. Hierna nemen we afscheid....voor een dagje. Onze
vrienden blijken in Teheran te wonen en nodigen ons uit morgen bij hun te
komen eten.

En dan....halen we hopelijk ons visum voor Turkmenistan op en zet ons
fietsavontuur zich voort. We kunnen bijna niet wachten.

(de foto's komen later als we het kabeltje van de camera weer gevonden hebben...)
>> kabeltje weer gevonden, hier staan de Foto's.

De grensovergang naar Iran verloopt verrassend soepel. Eerst een Turks stempeltje halen om te bevestigen dat we het land verlaten hebben. Dan de Iraanse grens... Daar worden we verwelkomt door Ashraf van de tourist office die ons begeleidt langs de paspoortcontrole en vertelt bij wie het best onze Lira's kwijt kunnen. Binnen een half uur staan we met een dikke glimlach in Iran!


Ik moet erg wennen aan Iran en vooral aan de positie van vrouwen. Vrouwen maken zeker deel uit van het maatschappelijke leven, maar de verplichte hoofddoek en verhullende kleding vallen me zwaarder dan ik van te voren had gedacht. Het landschap is echter prachtig en de mensen zijn vriendelijk. Helaas zullen we onze geplande fietsroute moeten aanpassen omdat het door ons gekozen weggetje alleen toegankelijk is voor militairen en politie. De man die ons het 'slechte' nieuws brengt trakteert ons op kebap en cola, als troost.
Die nacht zetten we ons tentje op bij in de tuin van een familie waarvan alle mannen leraren blijken te zijn. Ons Farsi/Engels boekje is een groot succes. Hierin staan veel voorkomende zinnen en een woordenlijst en de hele avond worden wij 'ondervraagd'. Van onze lievelingskleur tot aan ons salaris en religie, alles komt aan de orde.
Door een uitgestrekt landschap (kaal maar mooi) fietsen we naar Khoy, de stad van de rotondes. Na een verfrissende douche, gaan we op zoek naar een oude toren, waar volgens de Lonely Planet horens en geweien aan zouden zitten. Het kreng blijkt goed verstopt en een jongen is zo aardig om ons het doolhof van straatjes en steegjes te leiden. Ook hij heeft moeite met het vinden van de weg. Opeens staan we voor het lelijke ding. Voordat we ook maar tijd hebben een foto te maken worden we door een man aangesproken. Op de anders dan gebruikelijk toon vraagt hij waar we vandaan komen en wat we komen doen. Hij gebaart ons hem te volgen en voor we het weten is het steegje geblokkeerd door een auto en een groepje mannen met walkie talkies. Er wordt in het Farsi van alles geschreewd en Sander wordt hardhandig de auto in gedwongen. Mij raken ze niet aan. Als het duidelijk wordt dat we geen keus hebben stappen we met bonzend hart de auto in. Een man naast ons, twee op de passagiersstoel. Met een noodvaart rijden we naar een plek en stappen twee mannen uit, om ingewisseld te worden voor iemand die wat engels spreekt (fijn) en iemand met een mitrailleur (iets minder fijn). Als we vragen wat de bedoeling van dit alles is probeert de engels sprekende jongen ons gerust te stellen met: "no problem, no problem". Ja, ja, maar ls je in een auto geduwd wordt door een groep mannen en er zit iemand voor je met een mitrailleur (in Iran!) kan ik moeilijk spreken van "no problem". Ik ben zeer bang en moet al m'n energie gebruiken om mezelf onder controle te houden. Sander heeft zichzelf aardig in de hand het kan het zelfs opbrengen mij gerust te stellen....en met onze chauffeur over voetbal (Arie Haan in Iran) te praten. De chauffeur ziet er aardig uit en onze Engels sprekende vriend (ja vrienden maken gaat snel in dit soort situaties) doet z'n best ons gerust te stellen. Hoeveel moeite ze ook doen, het "very nice to meet you" kan ik niet terug zeggen.

Ons autoritje eindigt bij de legerbasis. Gezellig. Eindelijk die auto uit...en een hokje in. Kopje thee erbij en wachten maar. Ondertussen komen er verschillende figuren binnen die ons nieuwsgierig bekijken en wat onschuldige vragen stellen. Het wachten is op de politie die naar ons hotel is gegaan om de paspoorten op te halen. Mijn angst begint inmiddels om te slaan in een kokende kwaadheid, slechts licht gesust door Sanders geruststellende blikken. Gelukkig genoeg om me te blijven beheersen. Twee uur later komen die gasten met onze paspoorten binnen. Die worden doorgebladerd en onze koppies worden vergeleken met die op de foto. No problem en we kunnen gaan. Aanklacht: wandelen door steegjes! That's it.

Terug in ons hotel blijkt onze bagage niet doorzocht. Fijn natuurlijk, maar het maakt de zeer angstige ervaring nog zinlozer dan 'ie al was! De man van het hotel maakt 1000 maal zijn excuses voor het gedrag van de militairen en de politie. Plaatsvervangende schaamte ten top! Ik voel me zeer ellendig en snikkend kijk ik naar buiten: KUTLAND!

Zo, na een opluchtende huilbui en een pizza met ketchup voelen we ons wat beter. We praten nog wat over het gebeuren en besluiten een nieuwe start te maken. We slapen goed, ik droom alleen nog over een stel Iraniers naast mijn bed die mijn slaapkleding afkeuren.....
Een nieuwe start dus. Geen nieuwe start zonder goed ontbijt, wat lastig te vinden blijkt. We stappen een kebapshop binnen om te vragen waar we kunnen ontbijten. We worden op een bankje neergezet en het oude mannetje gaat brood en kaas voor ons halen. Welkom in Iran. Hierna vertrekken we met de bus naar Tabriz. Even geen kleine (conservatieve) dorpjes voor ons. In Tabriz vinden we een fijn hotel en ik kan mijn geluk niet op als ik vrouwen zie die niet in de zwarte lakens gehuld zijn. Zwarte lakens hebben plaats gemaakt voor spijkerbroeken, en strakke jasjes. Er wapperen plukken haar onder de hoofddoekjes vandaan en de vrouwen dragen make up. We zijn van harte welkom in een theehuisje vol oude mannen en worden overladen met tips hoe we de waterpijp moeten roken. We lopen wat rond (niet door steegjes), dwalen over de bazaar en genieten van het vrijere stadsleven, hapjes en fruitsapjes. We vinden een super theehuis naast de blauwe moskee en trakteren onszelf op ijs, thee en een waterpijp. We nestelen ons in de kussens en kleedjes en kunnen ontspannen. Het wordt wel wat in Iran!

Tabriz

Na het vriendelijk relaxte Tabriz, storten we ons in het verkeersgeweld van Teheran! Praten op straat is soms onmogelijk door het vele verkeerslawaai. Het analyseren van het rijgedrag van Iraniers zou een jarenlange studie kunnen zijn, waar we ons maar niet aan wagen. In het hotel waar we verblijven ontmoeten Polle en Els, onze belgische fietsvrienden. Erg gezellig. Dan begint het visumgeregel weer. Veel geregel en vooral veel wachten. En dat doen we natuurlijk niet in Teheran. De fietsen blijven in Teheran en met z'n vieren vertrekken we naar Yazd. Een prachtig stadje in de woestijn. Veel mooie blauwbetegelde moskeen met betoverende mozaiken. We verblijven voor een prikkie in een paradijselijk hotel in een soort van hokje op het dak van waar we met z'n vieren net inpassen. Op de prachtige binnenplaats met fontein en prachtige bloemen genieten van de stilte en het eten.
Samen met Polle en Els huren we twee motoren voor een ochtendje in de woestijn. Wauw, dat is super! Wat een landschap! De kleuren zijn prachtig en de uitgestrektheid onvoorstelbaar. In een dorpje midden in het niks drinken we wat. Onvoorstelbaar om hier te leven, een eilandje midden in het hete zand. De terugweg naar Yazd gaat over een lange zandweg, de lucht is hier echt heet en doet pijn in de neus. Lekker bijgekleurd relaxen we de rest van de dag op de binnenplaats van het hotel. Eind van de dag nemen we afscheid van Polle en Els. Wie weet komen we elkaar weer eens tegen in China...

Onze reis zet zich voort richting Shiraz en Esfahan. Het bevalt ons hier uitstekend en zijn nieuwgierig naar al dat komen gaat.

Hier staan de Foto's van Iran (we hebben een internetcafe gevonden waar Flickr werkt!!

Hier is de website van Polle en Els