Vanaf Bukhara gaan we op weg naar Samarkand. Het is het soms wat lastig de goede weg te vinden, dit omdat er nergens (!) wegwijzers staan. Veel vragen dus, wat over het algemeen ook goed werkt. Het landschap is vlak en er is veel landbouw. Niet bijzonder interessant. Omdat er geen bossen zijn is het soms lastig een plekje voor de tent te vinden. Nergens goed te verstoppen. Toch lukt het ons, met flink wat geluk, toch altijd weer een goede plek te vinden. Soms vragen we mensen of we op hun land mogen kamperen, daar worden we dan letterlijk met open armen ontvangen. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is krijgen we thee en fruit van het land, en 's avonds nog een bordje plov! Ook hier weer zeer lieve mensen dus. Het communiceren is echter soms wel lastig. Wij spreken geen Russisch, zij geen Engels. Met een phrasebook vermaken we ons een uurtje en dan wordt het toch echt handen en voeten. Op een ander plekje krijgen we een zeis van de boer om onszelf te beschermen tegen slangen, zwijnen en andere ongewenste bezoekers. Ook bijzonder grappig dat iedereen zich zorgen maakt of het niet te koud voor ons zou zijn 's nachts in ons tentje.....Wij zweten ons 24 uur per dag helemaal gek! De uitnodiging om in het huis te slapen slaan we daarom altijd af.

Samarkand

Na eindelijk een weer eens een bergje over gefietst te zijn, rollen we via een mooie afdaling het prachtige Samarkand binnen en staan we zo voor het beroemde Registan! Een bijzonder punt in onze reis. Dit is een van de steden waar we thuis van naar de foto's in reisgidsen en op internet hebben gestaard.....ongelooflijk om daar dan nu opeens te staan....met de fiets! Ondanks alle mooie gebouwen die we onderweg al hebben gezien, raken we betoverd door de prachtige mozaiken. Het straatbeeld is ook in deze stad weer heel vrolijk. De vrouwen lopen in lange gebloemde jurken. Sommige desins zijn meer populair dan andere. Van de traditionele Uzbeekse print wordt vanalles gemaakt. Zo kan het heel goed voorkomen dat vrouwen op straat een jurk aanhebben van dezelfde stof als het tafelkleed wat voor je op de tafel ligt. Veel mensen hier hebben een compleet goud gebit. Dat is even wennen, maar het geeft wel een stralende glimlach!
We hebben al een tijdje een probleem. Ja, ja! Waar gaan we heen als we in China zijn????? Thuis wel al een globale route bedacht, maar Tibet trekt zo enorm....maar kan dat wel, kan ik dat wel????? We realiseren ons maar al te goed dat dit niet echt een probleem genoemd kan worden hoor, maar het is een vraag die meerdere malen per dag aan de orde komt. We lezen nogmaals informatie op internet, praten met mensen in het hotel en vooral met elkaar. Dat werkt! We besluiten om na Kashkar (west China) over de Himalaya naar Tibet te fietsen en dan af te dalen naar Nepal. Dat voelt goed!

Bukhara

In Samarkand vermaken we ons prima met site seeen en souvenirs kopen. We kopen wat kadootjes voor familie die we even naar huis willen sturen. Dat blijkt niet zo makkelijk te gaan als gedacht. Bij het postkantoor willen ze een museumverklaring hebben met daarop de waarde van de souvenirs. Het zijn zeker leuke spullen hoor, maar zeker geen museumstukken! Maar goed, logica moet je hier niet zoeken, dus we gaan braaf naar het museum. Daar nemen ze de zaak zeer serieus. Sander moet foto's maken van de souvenirs en deze in tweevoud laten printen. Intussen moet ik de nodige formulieren invullen, terwijl de museumexpert een rapport maakt over de kleur, materialen, oudheid, afmetingen en weet ik veel wat van de spullen. Uiteraard wordt alles ondergestempeld en moeten er veel handtekeningen gezet worden....en betaald natuurlijk. Dan is het geregeld. Een paar uur later komen we weer bij het postkantoor waar onze leuk ingepakte kadootjes weer opengescheurd worden en nogmaals bewonderd worden door het voltallige postkantoorpersoneel. Alles wordt vakkundig ingepakt en met echte waszegels dichtgesealed! Intussen weten we dat alles netjes is aangekomen in Gallandia, maar daar waren we toen verre van zeker van.



Dan sjezen we met de comfortabele trein naar Tashkent, waar we ons visum voor China aanvragen en dat van Kirgizie gelijk ophalen. De volgende dag weer terug met de trein naar Samarkand. Daar slapen we een nachtje op de binnenplaats van het hotel; de kamers zitten vol, zomervakantie in Europa is begonnen. De volgende dag vertrekken we weer met de fiets richting Tashkent. We hebben 3 dagen om daar te komen, dan ligt ons Chinese visum klaar. Dat is aardig doortrappen, met de wind tegen langs de aardappelvelden, gaap. Maar een kwartier voordat de Chinese ambassade opent, zitten wij daar stinkend naar zweet op de stoep. We krijgen ons visum en verwennen onszelf met een heerlijk hotel met een zwembad! Al dobberend vatten we het plan op in Nepal een trekking te gaan maken en vragen of mijn (Jes) vader daar ook zin in zou hebben. Dat heeft ie! Hartstikke leuk.
Vanaf Taskent de Ferganavallei in....helaas weinig vallei, maar weer veel landbouw. De wegen worden beter en zijn goed voorzien van naambordjes. De huisjes in de dorpjes zijn mooi geschilderd en overal bloeien bloemen. Door heel Uzbekistan staan langs de weg honderden meloenenstalletjes. Alle soorten en maten. Heerlijk, als we er een kopen (20 cent) krijgen we er vaak ook nog 1 achter op de fiets gebonden. Uiteindelijk komen we in een meer bergachtig gebied en gaan we de Kamchikpas over. Vanwege de hitte zien we daar veel vrachtwagens met motorpech. Bij een vrachtwagen is het volledige motorblok eruit getakeld en staan er 10 mannen omheen die helpen met het repareren. De chauffeur staat er echter niet bij. Die staat met open mond te kijken hoe Sander zijn 11e lekke band staat te plakken. Veel interessanter dan zijn motorblok! Bovenaan de pas zijn twee tunnels, bewaakt door militairen. We zijn al vaak aangehouden en de ondervraging is niet echt serieus. Ze zijn gewoon erg nieuwsgierig naar waar we vandaan komen, of we getrouwd zijn en waarom we nog steeds geen kinderen hebben! (Eigenlijk sinds Turkije dezelfde vragen!) Het lijkt te werken als ik met een domme maar lieve glimlach doe alsof ik "pasporrrrt" niet versta en we gewoon zwaaiend doorfietsen. Even zijn ze overrompeld, maar later zwaaien ze ons lachend na.

Onderweg worden we regelmatig ingehaald door enthousiaste families die met ons op de foto willen. Allebei een baby op het fietsstuur en er is weer een leuk kiekje gemaakt. Als we stoppen voor een soepje (dagelijks ritueel) worden we veel op de foto gezet (gevraagd en ongevraagd) met de ook hier populaire camera's in een mobiele telefoon. Ook worden we onderweg geinterviewd door de Uzbeekse tv. Of dat nou echt een interessant item is geworden; de interviewer sprak geen Engels...duurt dus ongeveer 10 seconden! De mensen zijn over het algemeen zeer enthousiast en nieuwsgierig naar wat we doen. Jammer dat we niet goed met ze kunnen praten. Grappig dat veel mensen heel hard russisch gaan schreeuwen als we zeggen dat we geen russisch begrijpen. Al hebben we ook meesters in de gebarentaal ontmoet. Zij maken een hele voorstelling om ons duidelijk te maken wat ze bedoelen. Mooi!
Via Kokand, Fergana, en Andijan richting de grens met Kirgizie. Daar wachten de koele bergen op ons! We hebben zin in de natuur, de bergen, de meren! Ook daar vast weer mooie mensen en fijne kampeerplekjes.

De Foto's van Uzbekistan.