Tibet II


E-mail this post



Remember me (?)



All personal information that you provide here will be governed by the Privacy Policy of Blogger.com. More...



Groeten uit het paradijselijke Kathmandu!!!!!! We made it.....en ja we zijn trots!!
Het was moeilijk Ali te verlaten, een lekker bed, een badkamer, overal restaurantjes en zelfs een Tibetaans disco.....Maar aan alles komt een eind, dus ook aan Ali. Nog zo'n 80 km asfalt en dan mogen we het stof weer in! We rijden weer samen, (geen Belgische vriendjes meer....zijn nog wel vriendjes, maar fietsen niet meer samen dus). Vol spanning rijden we verder Tibet in, vol vragen, vol verwachtingen. We waren van plan het Guge Kingdom te bezoeken. Hier zijn ruines van kloosters in rotsen gebouwd te zien en ook de overblijfselen van een aantal oude kloosters die door de Chinezen tijdens de Culturele Revolutie (mooi woord voor een gebied bezetten en alle tradities vermoorden) vernield zijn. Eenmaal bij de afslag beslissen we anders. Het is een week omrijden over slechte wegen en hoge passen en kunnen het op dat moment simpel weg niet opbrengen.
In een tempeltje even verderop wordt ik verrast door mijn ideale beeld van "de zorg". In het tempeltje worden de demente bejaarden, kleine kinderen en verstandelijk gehandicapten van het dorpje liefdevol opgevangen en zorgen ze voor elkaar. De "gek" vrolijkt het huilende kind op, de demente vrouw schenkt iedereen thee in. Zeer harmonieus. En er is gelukkig ook nog een plekkie voor twee hongerige fietsertjes. Van het demente vrouwtje krijgen we onze eerste Yakboterthee voorgeschoteld. En dat klinkt romantischer dan het smaakt kan ik wel zeggen. Als echte thee liefhebber kan ik er niets anders van maken dan....YAK! Niet zo smerig als we van verhalen hadden gehoord, maar goor is het zeker. Een soort brouwsel van zweetsokken, verschraalde champignonssoep, en beschimmelde geraspte parmesaanse kaas. BRRRRRRR. Maar weigeren bij deze lieve lieve mensen is echt niet te doen, dus dapper glimlachend werken we wat kopjes weg en vertrekken weer. Niet naar het Guge Kingdom dus, maar wel naar de Tirthapuri hotsprings. Zoals de naam doet vermoeden warm water uit de grond dus. Te heet om te badderen, maar wel goed voor de was! Na Ali zien we daar ook weer de eerste toeristen. Een Zwiterse reisgroep geeft ons koffie en nodigt ons uit 's avonds mee te eten. 's Avonds een kampvuurtje en Zwitserse kampvuurliedjes.....bijzonder gezellig! En bij de hotsprings maken wij onze eerste Kora. Zo noemen de buddhisten een rondgang om een heilige plek. Deze kost ons een uurtje en leidt ons langs een klooster, gebedsmolentjes, karmatestende stenen (wij zijn in evenwicht!) en offerplaatsen. Zeer, zeer indrukwekkend. Zeker het kloostertje raakt me diep. We hebben zoveel heilige/religieuze plekken bezocht tijdens deze reis, maar de simpelheid en warmte van dit intieme kloostertje zal ik nooit vergeten. Heel ontspannen, dat is het eigenlijk. Geen hoofddoeken, geen angstaanjagende beelden, geen mensen die je willen bekeren, gewoon jezelf zijn. Mooi dus.

Weer terug naar de 219, de weg die we door Tibet volgen....Zeer onder de indruk van het klooster en alle andere Tibetaanse gebruiken die we gezien hebben gaan we op weg naar Mt. Kailash. De heiligste berg in Tibet voor zowel Buddhisten als voor Hindus. Op de top zouden voor hun belangrijke goden wonen en bovendien ontspringen er maar liefst 4 heilige rivieren. Een bijzondere plek dus. En hoewel wij geen hindu of buddhist zijn voel je dat deze plek speciaal is. Al eeuwen komen hier mensen rondjes om de berg lopen om hun karma te zuiveren en zware dingen uit het verleden te verlichten. Het lijkt ons erg mooi om aan dit ritueel deel te nemen. Maaarrrrr, we hebben eerst een rugzak nodig. Dit wordt het zwaarste deel van deze Kora, haha. Voor 5 euro kopen we twee rugzakken, made in China, dus dan weet je het wel. Het is duidelijk dat de kwaliteit niet om over naar huis te schrijven is (al doe ik dat nu toch!), maar de verwachting dat ze het drie dagen (zolang duurt het rondje om de berg) volhouden hebben we het wel. Dat blijkt iets te optimistisch. Bij het inpakken en afstellen breken de gespen, knappen de bandjes enz, enz. Met dikke linten (bedoeld om Yaks mee te leiden) binden we al onze benodigdheden aan ons lichaam en gaan vol goede moed op pad. We volgen een groepje prachtig geklede pilgrims naar boven (dat valt onze fietsbenen zwaar!) en komen tot de ontdekking dat we mis zijn. Potverrrrrr, en dan breken ook nog eens allebei (ja tegelijk) de draagbanden van mijn rugzak. Terug naar het hotel. Kampeerspullen uit de rugzakken, we slapen wel in de kloosters onderweg. Gewapend met naald en draad gaan we onze rugzakken te lijf. Ik stort in een diepe slaap, Sander bezoekt nog een echte lama en de volgende dag beginnen we opnieuw! Dat gaat stukken beter. Beide weer fit, dat loopt toch een stuk beter. Tussen 10-tallen Tibetanen en een handje vol geflipte backpackers die op zoek zijn naar zichzelf lopen we onze kora. Met als hoogtepunt letterlijk het hoogtepunt. Op 5700 meter is een zee van gebedsvlaggen, vlechten haar, en veel kleding. Dit laatste twee met een speciale reden. Niet iedereen kan de 52 kilometer lange kora in Tibet lopen, maar als loper kan je voorwerp van een geliefd persoon achterlaten om ook zijn of haar karma te zuiveren, te ontdoen van eventuele zonden en zware dingen uit het verleden te verlichten. Nu heb ik van Marjolein (zus) bij het afscheid een sleutelhanger gekregen waar een foto en een plukje haar van haar in zit. Dan volgt toch wel een voor mij zeer zwaar moment. Ik ben namelijk zeer gehecht aan dat sleutelhangertje. Maar besluit dat het sleutelhangertje niet achterlaten zeer egoistisch zou zijn en dat mijn net gezuiverde karma al weer besmet zou raken. Met trillende handen, zowel van kou als van emotie, bindt ik het dingetje stevig vast aan de wapperende gebedsvlaggen......en voel me goed. Ik vind het een prachtig idee dat een deel van Marjolein voor lange lange tijd op het hoogste punt van de heiligste berg in Tibet zal zijn en haar ongetwijfeld goed zal doen!
Sander voelt zich inmiddels minder goed. Kou, hoogte en vermoeidheid, niet zo'n lekkere combi. Dus hup hup, naar beneden dus maar en snel opwarmen in een tentje waar ze thee (ja YAK!) schenken. Mocht ondertussen de gedachte in ons hoofd komen dat we het zwaar hebben......heel snel eruit schoppen. We zien jonge vrouwen met kleuters op hun rug, oude dames die 90 graden voorovergebogen lopen en zelfs mensen die de gehele weg knielend - liggend - opstaand- het hele rondje maken! Na een nachtje in een bedje geslapen te hebben waar al vele ons in voorgegaan zijn (de lucht van de hele dag yakthee drinkende pilgrims is onbeschrijfelijk) besluiten we het rondje in twee dagen te doen. Een dag van 20, de andere dag van 32. De laatste kilometers terug naar Darchen zijn zwaar, maar trots stappen we ons favoriete Tibetaanse eethuisje binnen. Daar eten we Yakvlees (wel heel lekker) en ja, daar komt ie.............patatjes...................!!!!!!!!!!!!!!!!!

Dan nog een rustdagje en hop op de fietsen maar weer. Tot nu toe ging het fietsen best goed, langzaam maar zeker. Worden de wegen nu slechter, of wij moeier? Wordt het landschap minder boeiend, of zijn wij moeilijker te boeien? Eten we minder, verbruiken we meer? Kortom, de dagen vallen ons zwaarder. We zijn moe en de weg naar Nepal nog lang. We praten lang en besluiten door te zetten. Het gevoel na deze tocht Kathmandu (betekent voor ons cappuccino en pizza met kaas) binnen te rijden moet fantastisch zijn. En dus ploeteren we voort. Af en toe moeten we de fiets door te los zand duwen, verliezen we onze tanden bijna door het getril over de stenen en zoeken we wanhopig naar een te befietsen spoor. Het valt niet mee, maar toch is het bijzonder mooi door dit gebied te fietsen. Het landschap en mensen trekken ons voort. Maar dan, dan gebeurd het......onze zeer gewaardeerde benzinebrander houdt er nu definitief mee op. De gore benzine heeft hem genekt. We doen vele reparatiepogingen, maar tevergeefs helaas. Het volgende dorp ligt op een aantal dagen fietsen en dus zullen we moeten liften. We moeten tenslotte eten.
Een halve dag liggen we achter een grote steen in het verder kale landschap die ons enigszins beschermd tegen de wind. Dan komen er vier overvol gelaadde vrachtwagens aan. Onze wanhopige gezichten doen de vriendelijke Tibetanen al snel zwichten en binnen 5 minuten liggen onze fietsen en bagage stevig vastgebonden op de meters hoge balen wol. Wij in de cabine.......warm genieten van het stukken sneller voorbijglijdende landschap. Hoewel het maar 300km is, duurt het drie dagen(!) voor we in Saga zijn. We hebben een superleuke tijd gehad met de vrachtwagenchauffeurs en hun bijrijders. Geen woord kunnen wisselen, maar toch een soort band...Onze darmen zijn nu van slag van de liters YAKthee (ik heb nu echt genoeg gehad!!), maar dat was het meer dan waard. Echt leuke dagen gehad! De mannen heb ik nooit zien klagen of zeuren, en dat terwijl ze een aardig zware baan hebben. Om 5 uur vertrekken ze, dan is de nacht op haar koudst. Vier uur lang staan ze lachend in de ijskou de motor de ontdooien met een teil vol smeulende yakstront. Mijn bewondering is groot!

In Saga repareren we de brander en rusten we goed uit. Na een laatste nachtje in onze royale bedden maken we onszelf wijs dat we de schreeuwende kamermeisjes en de militaire basis als uitzicht zat zijn en springen we weer op de fiets. We verlaten de 219 en beginnen zo aan de laatste etappe naar Kathmandu. Het landschap wordt anders en is weer boeiend. Meer rotsen en smalle valleien. Landschappelijk misschien wel het meest interessantste deel van Tibet! De brander krijgt weer kuren, maar we kunnen steeds net aan een warme hap makken, gelukkig.

Met uitzicht op een berg van 8013 meter aan de ene kant en een enorm door gletsjers gevoed meer aan de andere kant wordt Sander wakker op zijn 30e verjaardag. Hieperdepiep!! Een bijzondere dag...op een wel heel bijzondere plek op de wereld. We eten een heerlijk en feestelijk ontbijtje in de tent......en krijgen zelfs ware verjaardagsvisite van Tibetaanse herders die erg geinteresseerd zijn in onze pannetjes. Als we de rits open doen staat hij breed grijnzend met de pannen onder zijn arm! Hij krijgt koffie en een stuk cake, maar die voert hij aan zijn schapen, haha! En tsja, 30 of niet, gefietst zal er worden. Een kort dagje, dat wel. We eindigen bij een Nature Preserve Center. Een gezellige plek. Ze hebben op het binnenplaatsje een kas staan met bloemen en wat groenten. Een genot voor het oog. In de kas is het heerlijk warm en daar hangen we dan ook heel wat uurtjes in de zon, in gezelschap van een knuffelgrage kat. We kunnen in een hokje daar slapen. We eten als verjaardagsdiner de goulash-noodmaaltijd die heerlijk smaakt. We eten in bed, onder de dekens (koud!!) en bij kaarslicht. Een verjaardag die niet snel vergeten zal worden!

Dan bereiken we de Friendship Highway (weg tussen Lhasa en Kathmandu). Nu moet je je bij een highway geen vierbaans snelweg voorstellen. Het blijft gewoon een zandweg, maar wel van betere kwaliteit dan we gewend zijn. Nog twee hoge passen van boven de 5000 meter en veel ijskoude tegenwind. Tijdens de afdaling krijg ik zeer pijnlijke bevriezingsverschijnselen aan handen en voeten en moeten we dus stoppen. In de tent warm ik gelukkig al snel weer op en kan er ook wel weer om lachen (al is het niet te hard). De volgende dag is het zeer koud. Geen zon, dus afdalen als vriest. We kloppen bij wat mensen aan om ons de warmen bij hun kacheltjes. Dat vinden ze geen probleem, hooguit wat vreemd. De Tibetanen zijn ongelooflijk sterke mensen en zijn of gewoon gewend aan kou, of niet gewend daar over te klagen. We bereiken Nyalam, waar we in een restaurantje Rob en Brian ontmoeten. Twee Canadezen die uit Lhasa zijn komen fietsen. Erg grappige jongens en we besluiten met z'n vieren aan de langste afdaling ter wereld te beginnen....als "the decenders"!

Na drie dagen rollen we Kathmandu binnen. De rit was meer dan geweldig! Vanuit de ijskoude sneeuwstormen tot in de tropische warmte! Vanuit de absolute kaalte naar de overvloedigheid! Van kleine gele grassprietjes, naar de bananenbomen! Van 6 lagen kleding, naar t-shirtje! Van buiten adem zijn, tot van energie overlopende longen! Fantastisch! Bij iedere bocht stoppen we voor foto's en kijken onze ogen uit. Drie dagen lang roepen we "'aaaahhh en ooooohh" en is de glimlach niet van onze gezichten te slaan. Bij het eerste Nepalese stadje vallen we met onze neus in de boter. De familie van wie het hotel is nodigt ons uit om "brothersday" met hun te vieren. We krijgen oranje bloemblaadjes in ons haar en eten mee van erg lekker eten. Zeer bijzonder!

Tibet was een zeer bijzondere ervaring. Ik zal de kracht van de mensen daar nooit vergeten! De kloosters en tempels raken je diep en het landschap is prachtig en uniek. De tocht is echter niet makkelijk geweest, het was absoluut het zwaarste deel van de reis, maar we hadden het zeker niet willen missen. Tibet doet echt iets met je!

En dan nu Kathmandu. Een wereldstad met alle mogelijkheden die je maar wenst en nog veel meer. We eten zo lekker hier, pizza, kaneelbroodjes, koffie (!), curry, enz, enz. Heerlijk hier te zijn en onszelf te verwennen! Het voelt verdiend en dat voelt extra goed!

een paar foto's uit Tibet
En de eerste uit Nepal


1 Responses to “Tibet II”

  1. Anonymous Anonymous 

    Lekker beer buiten!!!

Leave a Reply

      Convert to boldConvert to italicConvert to link

 


h2

Intro :

  • Wij zijn Sander en Jessica. Vanaf
  • februari 2006 reizen wij per fiets
  • door Griekenland, Turkije, Iran, Turkmenistan, Uzbekistan,
  • Kyrgizie en China. Oostwaarts dus!
  • Op deze website zullen regelmatig foto's en reisverhalen verschijnen.

  • Houdt ons op de hoogte en geef commentaar op onze posts, of
  • Stuur ons mail :: Sander | Jessica

h2

h2

h2

h2

Previous posts

Archief :

Links :

    > De Vakantiefietser in Amsterdam is de zaak voor al je vakantiefiets benodigdheden.
    > de Wereldfietser is een vereniging van mensen die reizen per fiets. Veel informatie te vinden op de website. Vooral het forum is erg leerzaam.
    > In Belgie is een vergelijkbare vereniging te vinden genaamd de vakantiefietser

fietsers onderweg :

    Toshi op weg van Japan naar het WK ın Duitsland

h2
Ik (Sander) werk voor Greenpeace, of liever gezegd, werkte. Voor deze fietsreis heb ik mijn baan opgezegd. Greenpeace is een fantastische organisatie en hier op ons weblog willen we graag de aandacht vestigen op een erg mooie campagne van Greenpeace: Defending our Oceans.

From the Greenpeace website :: "The 'Defending our Oceans' voyage is the single largest expedition that Greenpeace has ever undertaken. This incredible year-long journey will tell the story of the crisis facing our oceans from the Azores to Antarctica, take you to places few humans have been, confront the villains and promote solutions"

http://oceans.greenpeace.org
Het weblog dat wordt bijgehouden door de bemanning is de moeite van het volgen waard.

h2