Met een beetje zwaar gevoel verlaten het fijne Kathmandu. Tot ziens! Na een perfecte vlucht staan we opeens op het vliegveld van Hong Kong, wat het toppunt van rijkdom en efficientie is. Even is het geweldig om over dikke schone vloerbedekking te lopen en begrijpbare bordjes te volgen die je ook nog eens naar het doel leiden. Als we de fietsen weer in elkaar gezet hebben en door HongKong trappen op zoek naar een hotel krijgen we allebei echter al snel benauwd. Overal wolkenkrabbers, knipperende neon-lichten, jonge gasten in veel te dure auto's, chique modewinkels en dure restaurants. Er blijkt een conventie te zijn, waardoor veel hotels vol zitten. Uiteindelijk vinden we een hok, waar een bedje tussen twee betegelde muren geklemd staat. Geen raam. Prima, nog even geen Hong Kong.

De volgende dag ziet het er allemaal al weer wat beter uit. Het is super om de zee weer te zien. En wat nog veel leuker is, is dat we Caroline ontmoeten! Een verlenging van haar zakenreis maakt het mogelijk nog twee hele leuke dagen in Hong Kong te hebben. De eerste minuten kunnen we niet veel meer uitbrengen dan: " Wauw, wat leuk, wat bijzonder, wat gaaf, enz, enz". Maar dan is het eigenlijk is het al heel snel weer 'gewoon', alsof we elkaar een week geleden nog zagen. We bezoeken de highlights en laten ons door Caroline naar de leukste restaurantjes leiden. Een erg leuke tijd!

Caroline terug naar Amsterdam, wij naar Macau. De oud-Portugese kolonie spreekt ons meer aan dan het flitsende Hong Kong. Hier zijn nog oude kerkjes, mooie huisjes en smalle straatjes.

Via Shenzen gaan we met de trein naar Guanzhou (het vroegere Canton). Dat klinkt interessanter dan het is. Het Shamian Island is nog wel de moeite waard. Je krijgt daar nog een beetje een idee hoe het vroegere China er uit gezien moet hebben. In de parken veel Amerikaanse stelletjes met een chinees meisje in de kinderwagen.....

Dan weer met de trein naar Guilin, een veel kleiner stadje. Erg mooi, midden in het Karstgebergte. Treinkaartjes kopen is een bijzondere onderneming. Van te voren hebben we alles opgeschreven. Zowel in het Chinees als in het Engels. Bestemming, datum, dat we een bedje willen, nou ja, alles dus. Het vrouwtje achter het loket bestudeert het geheel aandachtig, denkt heel lang na, en zegt dan :" No ticket". Ok, misschien voor de volgende dag dan? "No ticket". Een jongen achter ons spreekt een beetje engels en leest het briefje voor. Dan snapt het vrouwtje het meteen. Het is dat het zo lachwekkend is, anders zou er wanhopig van worden!


Vanaf Guilin gaan we eindelijk weer fietsen. De route door het Karstbergte is prachtig. Puntige groene heuvels, veel rivieren en meertjes waarin met behulp van aalscholvers gevist wordt. Via Xinping bereiken we Yuangshuo, wat nogal gericht is op toeristen. Koud bier en pizza dus. Het stadje is trouwens ook erg leuk! Daarna fietsen we naar Liuzhou. We genieten van het fietsen door de kleine dorpjes en over het stille platte land. De mensen zijn super aardig. We eten bij een familie de eend die we net geslacht hebben zien worden. Smaakt goed! Ook eten we hond, smaakt minder goed! Geef mijn portie maar aan fikkie!

Over het algemeen wekken we de reactie van zenuwachtig gegiegel op bij veel mensen. Sommige winkelmeisjes rennen gillend het magazijn in als we binnen komen. Scary hairy foreigners! We worden nagezwaaid, duimen gaan omhoog en kinderen rennen enthousiast een stukje met ons mee als we door de kleine dorpjes fietsen. Meestal erg lieve en gastvrije ontvangst in hotelletjes en restaurantjes, soms erg frustrerende ervaringen. Een internetcafe bijvoorbeeld. We komen binnen, wijzen op twee computers, geven op ons horloge een uur aan.......niks! Geen idee wat ze met ons aan moeten!

Vanuit Liuzhou willen we trein naar Kunming nemen.De fietsen in de trein is tot nu toe nog geen probleem geweest. Geen groot probleem in ieder geval. Uiteraard een hoop geschreeuw in het Chinees en gebaren dat het echt niet mogelijk is. Maar als we lachend de fietsen de trein in tillen is het meestal wel goed. Tot in Liuzhou. Daar worden wij, over liever gezegd onze fietsen, geweigerd. Wij hebben erg lang het gevoel dat het uiteindelijk wel weer zal lukken, maar als de deuren dichtgaan en de trein begint te rijden is dat gevoel in een keer weg. Het chinese spoorweg personeel met hun veel te strenge gezichten en te grote petten is verre van behulpzaam. Op een meisje na, die ons van loketje naar loketje sleept om alle benodigde stempels en handtekeningen te verzamelen die nodig zijn om een deel van ons geld terug te krijgen. Met succes. Onze fietsen moeten aangemeld worden bij het goederen transport en kunnen met de trein van morgen mee. De volgende dag verloopt zonder problemen. Wij hebben geen omkijken naar de fietsen die al bij de goederen afdeling staan. Prima. De volgende dag, heerlijk geslapen in de trein, komen we om 6.00 aan in Kunming. Twee uur bibberen in de stationshal, om 8.00 kunnen we onze fietsen ophalen. Geen fietsen! Over twee uur terug komen......geen fietsen!!! We zijn inmiddels helemaal klaar met die Chinese spoorwegen. Om 16.00 terugkomen......geen fietsen. Geen uitleg, niets. Het bonnetje wordt op de balie gelegd..,"No,no". Daar moeten we het maar mee doen. We gaan op zoek naar iemand die wat meer engels spreekt. Dat lukt. Het wordt: "no, no, tomollow". De bagage is inmiddels wel aangekomen in een grote rijstzak. Met de zak op ons rug strompelen we naar het dichtstbijzijnde hotel en denken heel hard niet aan wat we moeten doen als onze fietsen niet aankomen. Na een rusteloos nachtje voor de zoveelste keer terug naar het station. Daar staan ze, onze stalen rossen!

Kerst in Kunming dus, aangezien we geen gebruik meer willen maken van de service van de Chinese Spoorwegen. Dat is een groot succes. Fijn Christmas Eve Buffet in een leuk restaurant. Leuk feestje!

Tweede kerstdag weer fietsen, richting Dali. Door de rijstvelden, op en neer dus. Best zwaar fietsen aangezien we niet in een ritme komen. Dan breekt Sanders trapper af. Kling! Gelukkig zijn we net 5 km voorbij een klein stadje en kunnen we terug lopen. Daar gaan we opzoek naar een lasser. De eerste die we vinden zegt dat het onmogelijk is, aangezien de crank van aluminium is. In een restaurant kraken we onze hersenen en maken de meest geniale tekeningen. Bij lasser nummer 2 hebben we meer succes. Na een half uur, veel gebaren en tekeningen later zit de trapper er weer op! We zetten onze tocht voor en op 31 december bereiken we Dali. Een mooi, maar erg toeristisch stadje. We vermaken ons er echter prima en is het toch wel lastig op op 3 januari het stadje weer te verlaten.

Richting het zuiden, naar Jinghong. In twee weken zien we het landschap veranderen. Steeds tropischer: bananenbomen, thee plantages en rijstvelden. 's ochtends hangen de dalen vol met een dikke mist. Rond twaalf uur lost het op en fietsen we heerlijk in t-shirtje. Met bruine koppies bereiken we Jinghong. Onderweg slapen we steeds in hotels. De tent blijft maar onderin de tas zitten. De hotels varieren van zeer comfortabel, tot stinkende schuurtjes, van afwerkplekken (compleet met erotische bedlampjes en sleezy ondergoed) tot slaapzalen boven een restaurantje. Met een overeenkomst: Overal is het een grote herrie! Lang leve de oordoppen.

Nu we Jinghong bereikt hebben, en morgen naar Chiang Mai, Thailand vliegen is er weer een etappe afgerond. China is ons zeer goed bevallen. Een ideaal fietsland, waar we nog veel meer moeten zien! Nu nog een maandje genieten van het relaxte Thailand.......

En weer wat plaatjes